ما در روزگار بدی به سر میبریم...

اینو وقتی که میخوای در زمینه های مورد علاقه ات "کار" کنی میفهمی! نه دسترسی به بزرگان داری. نه تو رو به نفت و گاز ترجیح میدن و نه حتی اجازه میدهد از ادوات و وسایل موجود برای تجربه گرایی استفاده کنی.

یادم هست که سازمان پژوهشها که برای ساخت نمونه اولیه از طرح میکرو نیروگاه قابل حمل میرفتم با وجود اینکه هزینه پرداخت میکردم شرایط مذکور گریبان گیر ام بود. حتی با اینکه میدونستن من دانشجو اومدم رسما در یک زمینه علمی کار کنم باز حداقل امکانات رو در اختیار من قرار میدادند. هر روز مجبور بودم 15 تومان خرج رفت و نهار کنم و برگشتنی قایمکی با سرویس برگشت کارکنان برگردم خونه. دوران سخت و واقعا توهین آمیزی بود... 

یه روز طوری باهام رفتار کردن که انگار وجودم تو این مملکت واقعا اضافه است و من از اون انگل های اجتماع ام که اومدن ظرفیت های مملکت رو نابود کنن. میدونید همین الان اگه بخوام چی بهم گذشته باور نمیکنید.حتما باید هم سفر من بشین تا واقعا زخم های واقعی این مملکت بهتون نمایان بشه.وقتی من گشنه و تشنه تو حیاط سازمان نشسته بودم و به اصلاح طرحم فکر میکردم برای خیلی ها چاپیدن و رانت و آنتالیا از همه چیز مهم تر بنظر میرسید.

برنده واقعی من و شما ایم چرا؟ چون ما دست آخر رزومه ای داریم که اونا ندارن.یه رزومه واقعی که باعث میشه رفتن به خارج و برنگشتن نیازی به دزدی از مملکت نداشته باشه. ما میتونیم با تجربه و دانشی که در این مدت بدست آوردیم نسل های بعدی رو با دست و دل بازی بیشتری تربیت کنیم و بیشتر

در کنار شون باشیم که احساس لعنت شدگی بهشون دست نده.

من به شخصه یه مخترع ایده پرداز رو به نفت و گاز ترجیح خواهم داد چون واضحه که خلاقیت اون مخترع دلسوز بیشتر از چراغ مشعل موتور خونه میتونه خونه منو گرم کنه.

و اینکه هرچه وسیله دارم در اختیار شون میزارم که با خیال راحت بتونن تجربه گرایی کنن.

لعنت به کسانی که با ما و در کنار مون نیستند. لعنت به بی شرافت هایی که بر علیه ما سعی به مانع گذاری های مختلف میکنند و تو کارشون هم موفق اند.